ไม่แน่จริง

"แน่จริงมึงตามมา!"
เสียงของชายหนุ่มร้องเรียกชายวัยกลางคน ที่กำลังวิ่งไล่ตนอยู่ห่างๆ
"มึงเสร็จกูแน่ ไอ้แก่เอ้ย!เสือกมายุ่งกับแฟนกู"
ชายหนุ่มบ่นพึมพำขณะวิ่งไปยังรถเก๋งของตัวเอง เขารีบไขประตูรถ
และเอื้อมมือไปหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมาจากด้านหลังเบาะ ฝั่งคนขับ
"เออ..กูตามมึงแน่ วันนี้กูจะอัดมึงให้เละเลย
โทษฐานมึงเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเด็กกู"
ชายวัยกลางคนตะโกนกลับ ขณะที่กำลังวิ่งไล่ชายหนุ่มอยู่
ยังไม่ทันถึงตัวชายหนุ่ม เขาก็หยุดวิ่งทันที
ภาพด้านหน้าที่เขาเห็น คือภาพชายหนุ่มยืนหันหน้ามาทางเขา
ในมือถือมีดยาวประมาณ 2 ฟุต และกำลังเดินตรงเข้ามาหา
"มา มึงมา แน่จริงมึงเข้ามา ไอ้แก่!"
ชายหนุ่มขู่ด้วยความสะใจ เขาใช้อาวุธชิ้นนี้ไม่บ่อยนัก
ทุกครั้งที่เขาหยิบมันขึ้นมาใช้ ในใจเขาหวังเพียงแค่ขู่ให้ฝั่งตรงข้ามกลัวแล้วจากไป
แต่เขาก็มีความมั่นใจในการใช้มันอยู่บ้าง
เพราะอย่างน้อยเขาก็เคยใช้มันฟันคนมาแล้วครั้งนึง โดยไม่ตั้งใจ
"มึงเล่นอย่างนี้เลยใช่ไหม ได้! กูก็ทนคนอย่างมึงไม่ไหวแล้ว
ไอ้เด็กไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง"
สิ้นเสียง เขาก็เอื้อมมือไปหยิบวัตถุสีดำ มันวาว
ที่เหน็บอยู่ข้างหลังออกมา
แล้วเล็งมันไปที่ชายหนุ่ม ไม่เกินสองวินาทีก็เกิดเสียงขึ้น
"ปัง"
ร่างของชายหนุ่มกระเด็นไปข้างหลังตามแรงปะทะ
ใบหน้าสื่อถึงอาการตกใจสุดขีด
มือข้างที่ถือดาบสะบัดจนดาบกระเด็น
บริเวณท้องมีรูเล็กๆ และมีเลือดไหลออกมาแทบจะทันทีที่มีบางอย่างทะลุผิวหนังเข้าไป
แล้วร่างของเขาก็หล่นลงพื้นตามแรงโน้มถ่วงของโลก
"เกิดอะไรขึ้นกับเรา ทำไมมันเป็นอย่างนี้
เราแค่ต้องการจะขู่เท่านั้นไม่ใช่เหรอ
โอย! เจ็บ... เจ็บเหลือเกิน พ่อ... แม่... ช่วยผมที
ผมเจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว"
ชายหนุ่มหันหน้ามองมาที่รถของตัวเอง ภาพที่เขาอยากเห็นตอนนี้คือ
ภาพของพ่อ แม่ และเขา สมัยเด็กที่เคยไปเที่ยวสวนสาธารณะ
ด้วยกันอย่างมีความสุข
มันเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขมากที่สุดในชีวิต
เขามักจะหยิบภาพนี้ออกมาดูบ่อยๆ และเก็บมันไว้หน้ารถเสมอ

พ่อครับ แม่ครับ ผมมีบางอย่างอยากจะบอกครับ
ผมขอโทษ...

ตีพิมพ์ครั้งแรก นิตยสาร combine
กันยายน 2546