ความทรงจำเดิม

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำที่แสนจะน่าเบื่อ ของเมื่อวานที่ยังตกค้างอยู่ใน หัวสมองที่ไม่มีสมอง ของผม มันเป็นความทรงจำที่เหมือนกับทุก ๆ วัน ที่ผ่านมา ที่ผมจะต้องเห็นมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดเวลา สายตาของผมยังคงพล่าเบลอและงัวเงียจากอาการตื่นเช้ากว่าปกติ ด้วยเสียงเพลงที่เปิดดังหนวกหูเสียนี่กระไร ช่างมันเถอะ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่า วันนี้อาจจะเป็นวันที่สามารถเปลี่ยนความทรงจำที่แสนน่าเบื่อของผมได้เสียที และแล้วความรู้สึกของผมก็บรรเจิดเป็นความจริงขึ้นมา เมื่อผู้ที่เป็นคนเปิดเพลงดังหนวกหูที่ว่านี้เปิดประตูบ้านของผมที่อาศัยอยู่เป็นระยะเวลานานออก

แสงสว่างที่ลอดเข้ามาทำให้ผมเห็นเงาดำ ๆ เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ตัวผมทุกที ๆ เมื่อมันมาแตะตัวผม ผมก็รู้ทันทีว่ามันคือมือของเจ้าของตัวผมนั่นเอง ที่เจตนายื่นมาหยิบตัวผมซึ่งนอนอยู่อย่างไม่เป็นท่าบนตัวเพื่อน ๆ ของผมอีกมากมาย เขาบรรจงสอดขาเข้าไปในตัวผมทีละข้างแล้วดึงขึ้น จากนั้นก็ กลัดตา ข้างเดียวของผมกับ รู ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แล้ว รูดปาก ของผมขึ้นปิดสนิท

ผมได้เริ่มความทรงจำใหม่ ๆ เสียที หลังจากไม่ได้มีอะไรในหัวนอกจากความมืดเป็นเวลานาน ผมออกจากห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่เจ้าของตัวผมเรียกว่าบ้านมาได้ ก็พบกับความทรงจำที่เกือบจะลืมไปแล้ว มันเป็นภาพทางเดินยาว ๆ แสงสลัว ๆ สุดทางก็เป็นบันไดลงไป จากชั้นสาม ชั้นสอง จนถึงชั้นหนึ่ง ผมออกจากตึกไป

แสงที่สาดส่องอยู่ภายนอกทำให้ผมแสบตายิ่งนัก ผมเดินโดยใช้ขาของเจ้าของผมไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหู เสียงเจ้าของผมเอง
“น้ำเต้าหู้ 1 ปา 2 เจ๊”
แล้วผมก็นั่งลง โดยไม่เต็มใจ สิ่งที่ผมเห็นหลังจากที่นั่งไปได้สักสิบนาที เป็นเพียงภาพขาโต๊ะขาเก้าอี้เท่านั้น
“เงินอยู่บนโต๊ะนะเจ๊”
สิ้นเสียงของคนเดิม ผมก็ลุกขึ้นอย่างไม่รู้ตัวแล้วก็เดินกลับเข้าไปในตึก

ความคิดของผมตอนนี้คือ “เรายังไม่ได้ความทรงจำอะไรเพิ่มเลย” ผมเดินขึ้นมายังบันไดที่เพิ่งเดินลงไปเมื่อสิบนาทีที่แล้ว ชั้นหนึ่ง ชั้นสอง จนถึงชั้นสาม เห็นภาพทางเดินยาว ๆ ที่มีแสงสลัว ๆ ที่เพิ่งเห็นไปเมื่อสิบนาทีที่แล้วเช่นกัน ผมหยุดอยู่หน้าประตูหมายเลข 348 แล้วเข้าไปข้างใน เขาไม่ค่อยบรรจงดึงขาออกจากตัวผม แล้วก็ไม่เจตนาเท่าไหร่นักโยนผมกลับเข้าไปในบ้านของผม ที่เขาเรียกว่า ตู้เสื้อผ้า และแล้วตัวผมก็มานอนอย่างไม่เป็นท่า ที่เดิม กับความทรงจำเดิม ๆ อีกเป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่มีใครรู้

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับความความทรงจำที่แสนจะน่าเบื่อของเมื่อวาน...

ตีพิมพ์ครั้งแรก หนังสือทำมือ long
กุมภาพันธ์ 2545