Love Story 01 : เพียงรัก

“ยืนอยู่คนเดียว ช่างเปล่าช่างเปลี่ยวหัวใจ
ฉันยืนอยู่คนเดียวได้ยินไหม มันเหงาหัวใจเหลือเกิน”
ผมได้ยินเพลงนี้กี่รอบแล้วนะ ไม่รู้ซิ แต่ฟังยังไงก็ไม่เบื่อสักที เพราะเธอนั่นแหละ เธอคนที่กำลังร้องเพลงนี้อยู่บนเวทีนั่นไง
“และฉันคงทนต่อไปอีกไม่ไหว คงต้องมีใครมาดูแลหัวใจ
คงทนต่อไปอีกไม่ไหว อยากจะบอก ว่าฉันมีเพียงความรัก...อยู่เต็มหัวใจ”
ใช่ ตอนนี้ผมกำลังมีความรัก เต็มหัวใจเลยหละ เพราะเธอ นักร้องประจำร้านนี้ เธอทำให้ผมตกอยู่ในหลุมของความรัก ช่วงนี้ผมจึงมาร้านนี้เกือบทุกวัน ฟังเพลงนี้เกือบทุกคืน พอได้ยินเพลงนี้ทีไร นึกถึงวันแรกที่มาร้านนี้ทุกที ผมจะเล่าให้ฟังก่อนว่าผมเจอเธอได้ยังไง ปกติผมไม่ค่อยกินเหล้าเท่าไหร่หรอกครับ ถ้าเพื่อนชวนถึงจะมา แต่มีอยู่วันหนึ่งไม่รู้อะไรดลใจผม อยากหาอะไรดื่มสักหน่อย พอดีเห็นร้านอาหารเล็ก ๆ อยู่ร้านหนึ่ง ซึ่งผมผ่านทุกวันอยู่แล้ว แต่ยังไม่เคยนั่งสักที ผมตกลงเลือกร้านนี้ เลยโทรฯ เรียกเพื่อนอีกคนให้มานั่งเป็นเพื่อน ทันทีที่ผมเดินเข้ามาในร้าน เสียงเพลงนี้ก็ดังขึ้น
“ยืนอยู่คนเดียว ยืนอยู่คนเดียวได้ยินไหม
ฉันยืนอยู่คนเดียวได้ยินไหม บางครั้งก็เกินที่จะทนไหว”
ด้วยเสียงอันไพเราะนี้ ทำให้ผมหันไปมองยังต้นเสียง ทันทีที่ผมเห็นใบหน้าเธอ ไฟในร้านก็ดับลง มีเพียงแสงจากฟากฟ้าส่องลงมาที่เธอเพียงคนเดียว ผมเห็นใบหน้าอันนวลเรียว ดวงตากลมโต จมูกโด่งเชิดเล็กน้อย รับกับริมฝีปากอันเรียวงาม ทุกอย่างดูดุจท้องฟ้าส่งลงมา ผมตกอยู่ในภวังค์สัก 2-3 วินาที พนักงานเสิร์ฟก็เรียกผมให้กลับสู่โลกแห่งความจริง ตั้งแต่วันนั้น ผมก็มาร้านนี้เกือบทุกวัน เลือกนั่งโต๊ะตัวเดิม สั่งเหล้าเดิม ๆ แล้วก็แอบมองเธอด้วยสายตาเดิม ๆ พยายามจะสบตาเธอทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ก็ไม่รู้เธอจะมองเห็นสายตาของผมไหม ผมมาร้านนี้บ่อยจนรู้มาว่าเธอมีแฟนแล้ว และเขาจะมานั่งเฝ้าเธอเกือบทุกวัน ไม่รู้ทำไม เวลาที่ผมชอบใครสักคน เขามักมีเจ้าของแล้ว รวมทั้งเธอด้วย
“และฉันคงทนต่อไปอีกไม่ไหว คงต้องมีใครมาดูแลหัวใจ คงทนต่อไปอีกไม่ไหว
อยากจะบอก ว่าฉันมีเพียงความรัก...อยู่เต็มหัวใจ
และอยากรู้...มีใครจะมารับเอาไว้”
วันนี้แหละ เป็นวันที่ผมจะต้องเข้าไปคุยกับเธอให้ได้ หลังจากใช้เวลารวบรวมความกล้าเกือบ 2 เดือน ที่ผมเลือกวันนี้ก็เพราะแฟนเธอไม่มา จริง ๆ ผมไม่ได้จะแย่งแฟนใครหรอกนะครับ เพียงแค่อยากจะเข้าไปสู่ระบบความรู้จักของเธอเท่านั้นเอง ส่วนผมก็จะเป็นผู้เฝ้ารอที่ดี คุณเชื่อในพรหมลิขิตไหมครับ ผมเชื่อนะ เพียงแต่ว่าผมแค่อยากลองเข้าไปลิขิตพรหมของผมดู เท่านั้นเอง
“คงต้องมีใครที่ต้องการฉัน เก็บฝัน หยิบยื่นหัวใจ
คงต้องมีใครที่ต้องการฉัน และรัก ตลอดไป......”

“ขอบคุณค่ะ แล้วพบกันใหม่พรุ่งนี้นะค้า สวัสดีค่ะ”

เธอลงมาจากเวทีแล้ว เดี๋ยวผมมา เอ่อใช่ ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยใช่ไหม ผมชื่อต่อครับ

To be continue…

ตีพิมพ์ครั้งแรก อดน. magazine
สิงหาคม 2548